Η νύμφη Δάφνη ήταν κόρη του ποταμού Λάδωνα (ή, κατ’ άλλους, του Πηνειού) και της Γαίας (Γης). Την ερωτεύτηκε σφοδρά ο θεός Απόλλων, που άρχισε να την κυνηγάει ασταμάτητα. Εξαντλημένη η Δάφνη, παρακάλεσε τη μητέρα της, τη Γαία, να τη βοηθήσει, κι έτσι μεταμορφώθηκε σε δέντρο, όταν ο Απόλλων προσπάθησε να την αγκαλιάσει. Ο Απόλλων, τότε, για να παρηγορηθεί έκοψε ένα κλαδί από το δένδρο και στεφανώθηκε. Από τότε η δάφνη είναι το ιερό φυτό του θεού Απόλλωνα.

Επιπλέον, οι αρχαίοι Έλληνες έπλεκαν τα φύλλα της σε στεφάνια, τα οποία τοποθετούσαν στα κεφάλια των νικητών σε αγώνες. Έτσι, ακόμα και σήμερα η δάφνη ταυτίζεται με τη δόξα, τη νίκη και την υπεροχή. Στην αρχαιότητα ήταν επίσης γνωστές οι θεραπευτικές της ιδιότητες. Αναφέρεται ότι η Πυθία του Μαντείου των Δελφών πριν δώσει τον χρησμό της μασούσε φύλλα δάφνης.

Στην αρχαιότητα ήταν γνωστές και οι θεραπευτικές της ιδιότητες αφού η δάφνη έχει αντιβακτηριακή, αναλγητική και καταπραϋντική δράση.